Καταπίεση

by Your-Puppet-No-More

Βλέπεις κάθε καρυδιάς καρύδι στο μαγαζί.
Γέρους, παιδιά, ξινούς , γλυκούς, κακιασμένους, βαριεστημένους, όμορφους άσχημους...και πάει λέγοντας. Επειδή είναι τακτικοί πελάτες τους έχουμε βγάλει παρατσούκλια.

Ήρθε ο βαριέμαι που ζω…α, καλώς την μαντάμ σουσου, μπα..πως το’ παθε και ήρθε και σήμερα ο έχω καβούρια στην τσέπη και άλλα τέτοια χαζοβιόλικα να περνά η ώρα.

Από το καλοκαίρι που τους είδα πρώτη φορά έγιναν οι αγαπημένοι μου.
Ένα ζευγαράκι φευγάτο. Νεαρά παιδιά γύρω στα 25, μαζί με ένα αγγελουδάκι ξανθό μωρουλάκι. Ο μπαμπάς ξυρισμένο το κεφάλι έχοντας αφήσει μια μακριά πλεξούδα πίσω μέχρι τη μέση, η μαμά μια κούκλα, με μαλλί ροζ της Μπάρμι (που της πάει τρελά όμως)με σκουλαρίκια στη μύτη, στα φρύδια ..τα γνωστά. Το μπεμπουλάκι μέχρι στιγμής χωρίς συγκεκριμένο ίματζ!!
Είναι τόσο μα τόσο χαμογελαστά παιδιά και τόσο ευγενικά που σε κάνουν χώμα!
Έρχονται με το σαραβαλάκι τους και πληρώνουν βγάζοντας ένα κουτάκι με ψιλά. Δεν τους λες φραγκάτους. Ποτέ δεν στραβομουτσουνιάζουν , έχουν μια ατάκα να σου πουν να πέσεις να χτυπιέσαι, μιλάνε μεταξύ τους τόσο σιροπιαστά που λιώνεις. Κυριολεκτικά είμαι φαν τους!

Ήρθαν εχθές.
Ρε συ Μπάρμι τι το έκανες το μαλλί;
Με κοιτάζουν περίεργα, ψάχνω και δουλειά…. Το έβαψα μαύρο.

Σαν τα κοράκια με τα μαύρα πολυτελή τζιπάκια τα μαύρα τζάμια , τα μαύρα κοστούμια τους μαύρους χαρτοφύλακες…τις μαύρες ψυχές.